Ωραία! Πάμε στο θέμα μας! Χθες Σάββατο 11 Οκτωβρίου του Σωτηρίου Έτους 2014 ξύπνησα στις 4 τα χαράματα για να πάω στο πάρκο με τα μεγαλύτερα rollercoaster στην Ιαπωνία. Fujiland! Στους πρόποδες του βουνού Φούτζι στην επαρχία Γιαμανάσι κάποιος είχε τη φαεινή ιδέα να φτιάξει ένα θεματικό πάρκο με τεράστια roller coaster. Δυστυχώς για εμάς στην Ελλάδα τα μεγάλα roller coaster είναι κάτι ανύπαρκτο εκτός και μετράτε την κάμπια στο Allou... Γατάκια... Δεν ξέρετε τι εστί roller coaster... Ούτε και γω γιατί τα πιο εξτρήμ που είχα πάει ήταν αυτά στη Disneyland... Γατάκι και εγώ. Τα τρενάκια στη Disneyland είναι για παιδάκια του νηπιαγωγείου... Δεν περίμενα να είναι τόσο τρομακτικά και καλύτερα γιατί αλλιώς δε θα ανέβαινα να σπάσω το ρεκόρ των περισότερρων 'μαλάκα΄ ανά δευτερόλεπτο. Αλλά ας το πάρουμε από την αρχή. Αυτό το ποστ θα είναι το μεγαλύτερο που έχω γράψει οπότε πάρτε ποπ κορν και ξεκινάμε!
Την Δευτέρα και εν μέσω τυφώνα είχα κανονίσει να βγω με τη φίλη μου τη Μάρι (τρελή όσο και γω) στη Σιντζούκου για δείπνο. Εκεί γνώρισα την Έρικο, μια φίλη της Μάρι, που κουβαλάει τον ίδιο βαθμό τρέλας με εμάς. Και προέκυψε ότι το Σάββατο θα πήγαιναν στη Fujiland και φυσικά με κάλεσαν. Γιατί να πω όχι; Χάνεται τέτοια ευκαιρία; Έτσι κανονίστηκε η Σαββατιάτικη εκδρομή.
Ξύπνησα λοιπόν στις 4 γιατί θα έπρεπε να κάνω παραπάνω από 3 ώρες και έπρεπε να είμαστε εκεί νωρίς για να πάρουμε τα πάσα γρήγορης εισόδου στα τρενάκια. Πήρα λοιπόν το τρένο των 5 από τη Σόκα και άλλαξα 3 γραμμές για να βρεθώ στη Σιντζούκου να πάρω το τοπικό JR για το σταθμό του Ότσουκι κοντά στο Φούτζι όπου είχαμε ραντεβού με τη Μάρι και την Έρικο. Εγώ φυσικά ως τρελός νουμπάς στα τοπικά τρένα δεν ήξερα ότι έπρεπε να βγάλω αριθμημένο εισητήριο και έχασα το τρένο... Αντί αυτού έτρεχα σα το Βέγγο να αλλάξω εισητήριο μέσα στον σχεδόν έρημο σταθμό της Σιντζούκου... >_< Τελικά μπήκα σε λάθος τρένο, το κατάλαβα τελευταία στιγμή, πέρασα στην άλλη αποβάθρα και πρόλαβα το κανονικό 3 λεπτά πριν φύγει... Είμαι κωλόφαρδη στην ατυχία μου τελικά...
Έτσι άφησα πίσω το Τόκιο, που μετά από λίγο έδωσε τη θέση του σε ένα δάσος... Τι στο; Λίγο έσκυψα κεφάλι και από ουρανοξύστες βρέθηκα στη μέση του πουθενά; Μπράβο Ιαπωνία! Πώς στο καλό παντρεύεις τόσο εύκολα την εξέλιξη με το παρθένο περιβάλλον δε θα το καταλάβω ποτέ! Μετά από λίγο λοιπόν έφτασα Ότσουκι και άλλαξα και άλλο τρένο να πάω στη Fujiland. Μαζί και ένα σωρό ορειβάτες προς το Φούτζι συμπεριλαμβανομένου και ενός τυπά με το πιο ενοχλητικό γέλιο στον κόσμο. Δεν μπορώ να το περιγράψω αλλά πραγματικά μπορώ να καταλάβω γιατί μερικοί άνθρωποι φτάνουν στο φόνο! *κρύβει μαχαίρι* Όχι εγώ φυσικά!
Τελικά έφτασα εκεί λίγο μετά τις 9 και βρήκα τη Μάρι που με πήγε εκεί που περίμενε η Έρικο για τα πάσα... Περιττό να πω είχαν σχεδόν ξεπουλήσει πριν φτάσουμε στα ταμεία και απλά πήραμε ότι είχε απομείνει... Οι ουρές στην Ιαπωνία είναι τρομακτικές. Μια μέρα θα κάνω αφιέρωμα σε αυτό που οι Ιάπωνες αντέχουν αλλά οι Έλληνες δεν παλεύουν με τίποτα. Ουρές ωρών.
Και αυτή είναι απλά η ουρά για να μπουν στο Crazy Mouse...Το από πίσω είχε την δεκαπλάσια...
Αλλά η 'Ερικο φρίκαρε χειρότερα από εμένα να ανέβει στο Φουτζιγιάμα (που κάποτε είχε το ρεκόρ για το ψηλότερο rollercoaster στον κόσμο) οπότε πήγαμε στο καρουζέλ που φαινόταν πιο ήπιο για να χαλαρώσουμε. Αχ! Τι ωραία που είναι στο καρουζέλ! Ειδικά όταν οι μόνοι που κάνουν το γύρο είναι 3 νταρντάνες και 2 πιτσιρίκια.
Έχουμε σουάγκ όμως δε μπορείς να πεις. Καρουζέλ σουάγκ!
Μετά από αυτό ήταν ώρα να πάμε στο Φουτζιγιάμα. Δεν ήξερα τι με περιμένει αλλά δε φαινόταν τόσο τρομακτικό όσο το Eejanaika που σε περιστρέφει και 360 μοίρες μαζί με το πάνω κάτω. Εκεί δε τα προλάβαμε τα πάσα. Πάλι καλά... Το Φουτζιγιάμα λοιπόν φαινόταν νορμάλ σε μένα και δεν είχα τρόμο, ούτε έκανα ασκήσεις όπως η Έρικο για να προετοιμαστώ. Ίσως θα έπρεπε τελικά.
Σχετικά νορμάλ.
Έπρεπε να περιμένω ότι δε θα ήταν και τόσο νορμάλ από το μέγεθος και μόνο, από το γεγονός ότι βάλαμε όλα μας τα πράγματα σε θυρίδες και από το ότι φεύγοντας από την αποβάθρα άρχισαν να μας χειροκροτάνε. Όχι σοβαρά. Μας χειροκροτούσαν. Λες και θα πηγαίναμε να σφάξουμε το δράκο. Μάλλον να τον καβαλήσουμε. Και άρχισε η ανάβαση. 10 μέτρα, 30 μέτρα, 50 μέτρα, 70 μέτρα... η υψοφοβία μου σε μέρη με αέρα άρχισε να επιτίθειται... 79 μέτρα και... Μαλακάααααα! Μια τεράστια πτώση σε ιλλιγιώδη ταχύτητα. Οι Ιάπωνες φυσικά δεν είναι σα τους κρυώκολους τους Ευρωπαίους που στη Disneyland στο Παρίσι περνούσαν όλα τα roller coaster με Pokerface. Αυτοί εδώ ουρλιάζουν. Οπότε και εγώ μαζί! Βρισιές, κατάρες, βεβαίωση ότι θα πεθάνουμε όλοι. Στα ελληνικά φυσικά! Η Έρικο δε μίλαγε είχε μείνει... Η Μάρι το διασκέδαζε και άφηνε και τα χέρια. Εγώ ήμουν κάπου στη μέση. Πανικόβλητη αλλά είχε και την πλάκα του. 3:30 λεπτά πάνω κάτω πέρα δώθε και πάτησα σε στέρεο έδαφος. Δεν έχω φωτογραφία αλλά τα μαλλιά μας ήταν σα παιδιά του Cthulhu!
Και κάπως έτσι έχασα την πραγματική roller coaster παρθενιά μου. Το συνιστώ αν δεν έχετε καρδιακά προβλήματα! Βγαίνοντας τα κορίτσια με ρώτησαν τι σημαίνει το ΜΑΛΑΚΑΑΑΑ που φώναζα συνεχώς. Τους είπα και το βρήκαν αρκετά διασκεδαστικό να το φωνάζουν στο επόμενο που θα πηγαίναμε. Μη τολμήσει κανείς να με κατηγορήσει ότι διεφθείρω αθώες Γιαπωνέζες! Είναι από την ίδια πάστα με μένα οι συγκεκριμένες!
Μετά από ένα ευχάριστο διάλειμμα για τακογιάκι είπαμε να πάμε στο Τακαμπίσα (Takabisha) το οποίο μόλις το είδα έγινα άσπρη σαν πανί. "Πάει το τακογιάκι" σκέφτηκα... Θα το φάει κάποιος από κάτω σε υγρή μορφή. Φυσικά η Μάρι χαιρόταν και η Έρικο συμμεριζόταν τις απόψεις μου. Για να καταλάβετε τι εστί Τακαμπίσα...
Το χειρότερο είναι ότι σταματά στη μέση και λες: "Τελείωσε;" Αλλά όχι! Ανεβαίνεις σχεδόν κάθετα και μετά πέφτεις κάθετα... το οποίο το μισώ! Ενώ μου αρέσουν τα πέρα δώθε και τα γύρω γύρω το πάνω κάτω δε το μπορώ με τίποτα! Οπότε μάλλον ήταν κάρμα που όταν μπήκαμε παρουσιάστηκε πρόβλημα στον μηχανισμό και το έκλεισαν προσωρινά. Ναι, μάλλον ήταν η ενέργεια από το "Δεθελωδεθελωδεθελω" που επανάμβανα μέσα μου. Έτσι, με τη Μάρι λίγο μουτρωμένη, πήγαμε σε κάτι πιο ήπιο.
Το στοιχειωμένο σπίτι του Κιτάρο από το γνωστό μάνγκα Gegege no Kitaro! Ομολογώ πως η διακόσμηση ήταν χαριτωμένη...
Σα πολύς κόσμος δε περνά έξω από ένα στοιχειωμένο σπίτι;
Τα κορίτσια μου είπαν ότι ενώ το άνιμε ήταν πιο παιδικό, το μάνγκα είναι τρομακτικό. Λογικό εφόσον έχει να κάνει με δαίμονες (γιοκάι) της ιαπωνικής μυθοπλασίας. Πάντως τα αγαλματάκια ήταν ευκαιρία για φωτογραφία!
Στο είπα ότι θα το έκανε! Κόλλα το! Το έπαιξα στο στοίχημα 5 προς 1 ότι θα τον αποκεφάλιζε!
Και τα cutout του Κιτάρο και των φίλων του μέσα στις πρασινάδες ήταν σα να ζωντάνεψε το μάνγκα και να περπατούσε δίπλα μας.
Μα έχετε δει πιο χαριτωμένο μάτι που περπατάει; (Medamaoyaji)
Πάντως πέραν του χαριτωμένου σκηνικού η ατραξιόν δεν ήταν κάτι ιδιαίτερο. Απλά σε έβαζαν να κάτσεις σε ένα δωμάτιο, να βάλεις ακουστικά και, αφού έσβηναν τα φώτα, έβγαινα τα φαντάσματα και σου μιλούσαν. Ενίοτε προσπαθούσαν να σε τρομάξουν. Η Μαρί πεταγόταν και εγώ φυσικά είχα σκάσει στα γέλια. Δε φοβάται τα roller coaster αλλά αυτά τα πράγματα την τρομάζουν. Φυσικά αυτό θα παίξει ρόλο μετά.
Ήταν σχεδόν μεσημέρι οπότε είπαμε να πάμε κάπου αλλού πρώτα και μετά να πάμε να φάμε. Και είπα εγώ... Πάμε στο Ντοντόνπα! Μπράβο Αρσινόη! Ωραία ιδέα! Το είδα όλο μια ευθεία με ιλιγγιώδη ταχύτητα και είπα "Πόσο τρομακτικό να είναι; Δεν έχει πάνω και κάτω. Απλά πας σφαίρα." Οπότε στηθήκαμε στην ουρά που είχε μεγαλώσει εφόσον έκλεισε το Τακαμπίσα. Πόσο μεγάλη ήταν η ουρά; 2 ώρες! 2 ολόκληρες ώρες! Ποιος Έλληνας πέραν εμού θα είχε την υπομονή να κάτσει τόσο πολύ για 2 λεπτά υπόθεση; Πέραν από τους παππούδες στην Εφορία. Εκεί είναι σημαντικό. Εδώ είναι για πλάκα. Κανείς λοιπόν! Ούτε και γω αλλά ας όψεται που είχα παρέα και μιλάγαμε για πολλά πράγματα. Και ήρθε η στιγμή...
Χειροκροτήματα πάλι. Και μετά αναμονή στο τούνελ. Μια φωνή ανακοινώνει εκτόξευση. 3,2,1... ΧΑΟΣ! Ήταν τόσο γρήγορο που ένιωσα τα μάγουλα μου να τραβιούνται πίσω! Ξέρετε όπως στα καρτούν! Ούτε να φωνάξω δε μπορούσα! Και δεν ήταν μόνο αυτό... Νόμιζα ότι ήταν ευθεία. Ξαφνικά από το πουθενά εμφανίζεται αυτό!
Αν η Κόλαση είχε είσοδο θα ήταν κάπως έτσι...
Καλωσήρθατε! Μπανάκι με λάβα στις 9! Καλή πτώση!
Η ανάβαση ήταν τόσο απότομη και γρήγορη που χτύπησα το κεφάλι μου πίσω στο κάθισμα και η πτώση τόσο ξαφνική που πρόλαβα μόνο να βγάλω μια άναρθρη κραυγή πριν βρεθώ ξανά στο έδαφος. Ναι, ήταν τόσο γρήγορο. 40 δευτερόλεπτα αλλά θα μου μείνει χαραγμένο στη μνήμη για πάντα. Τι στο καλό έγινε; Πού είμαι; Πού πάω; Τι συμβαίνει;
Φυσικά καμιά μας δε το περίμενε και όλες χτυπήσαμε το κεφάλι μας. Ζαλισμένες και πεινασμένες πήγαμε για πίτσα και χαλάρωση. Ήταν ήδη αρκετά αργά. 2 ώρες αναμονή για αυτό... Ποτέ ξανά!
Η Μάρι ήθελε να πάμε στο Οχυρό όπου παίζεις ένα παιχνίδι απόδρασης όπως στις ταινίες δράσης. Ομολογώ ότι ακουγόταν γαμάτο οπότε πήραμε πάσα. Εγώ από την άλλη ήθελα πάσει θυσία να πάμε στο Στοιχειωμένο Νοσοκομείο αλλά η Μάρι το φοβόταν πάρα πολύ! Η Έρικο ήταν κουλ με όλα.
Πριν πάμε πήγαμε χαλαρά στη μεγάλη ρόδα από όπου τράβηξα και τις φωτογραφίες του Ντοντόνπα. Όταν το είδαμε από ψηλά είπαμε ότι μάλλον δεν θα ανεβαίναμε αν ξέραμε ότι υπάρχει εκείνο το... το πράγμα... Ταυτόχρονα κατασκοπεύαμε ένα ζευγαράκι στο διπλανό θάλαμο γιατί λέγεται ότι αυτή η ρόδα είναι δημοφιλής για "εξομολογήσεις αγάπης" τουτέστι "confessions of love" και φυσικά δε θα καταλάβω ποτέ τους Ιάπωνες σε αυτό το θέμα! Βαφτίζεις ένα μέρος Νο1 στις Εξομολογήσεις και πάει ο άλλος την κοπελιά να της το πει. Δηλαδή που είναι το σασπένς! Αν την πας εκεί θα ξέρει! Το εν λόγω ζευγαράκι βέβαια δεν φάνηκε να τα πάει καλά. Πριν κατέβει η ρόδα και μπουν σε σημείο που τους χάσαμε, ο τυπάς είχε ιδρώσει. Λέτε να τον απέρριψε; Δε πειράζει φίλε! Υπάρχουν και άλλες.
Αφού κατεβήκαμε, περάσαμε έτσι για πλάκα από τη χώρα του "Τόμας το Τρενάκι" που είναι για τα πιτσιρίκια. Είναι άδικο! Θέλω και γω να ανέβω στον Τόμας. Βέβαια τα ανθρωπόμορφα τρένα ξεφεύγουν λίγο από το χαριτωμένο και παίρνουν μια τροπή προς το τρομακτικό όταν υπάρχει αυτό:
Όταν έχει πανσέληνο σφάζω παιδάκια και καίω ντίζελ με το αίμα τους!
ΑΑΑΑΑΑ! Αυτό το βλέμμα θα με στοιχειώνει στους εφιάλτες μου! Θα με κυνηγάει αυτό το τρένο με αυτό το βλέμμα χωρίς να ανοιγοκλείνει τα ματόκλαδα του. Με αυτό το χαμόγελο. Για πάντα...
Ξεφύγαμε από το τρενο του Σατανά και φτάσαμε έξω από το Οχυρό όπου είχε τεράστια ουρά και θα έκλεινε σε λίγο. Και, όπως πάντα, βρήκα ευκαιρία για μια χαζή φωτογραφία.
Βγάλτε με από εδω!!! Δε θέλω να μου πέσει το σαπούνι!!!
Αλλά τότε ήταν που καταλάβαμε ότι πήραμε λάθος πάσο και ότι τελικά ήταν για το... Στοιχειωμένο Νοσοκομείο! Μια χαρά που έκανα δε περιγράφεται! Από όλα τα μέρη στο πάρκο σε αυτό ήθελα να πάω! 900 μέτρα όχι από ένα βαρετό στοιχειωμένο σπίτι με 2-3 μηχανικές κούκλες αλλά ένα κανονικό τριώροφο νοσοκομείο με πτέρυγες και αληθινούς ηθοποιούς ντυμένους ζόμπι, έτοιμους να σου πεταχτούν και να σε τρομάξουν. Με μια λέξη: ΤΕΛΕΙΑ! Έχω αδυναμία στα στοιχειωμένα σπίτια και τέτοιες ατραξιόν! Και το ότι είχαμε πάσο σήμαινε ότι δε θα περιμέναμε στην ουρά! Που δε μπορούσαμε κιόλας γιατί ήταν τόσο μεγάλη που απλά έκλεισε για τη μέρα!
Η Ιαπωνία πάει τον τρόμο σε άλλο επίπεδο!
Η Μάρι όλη την ώρα ήταν σάντουιτς ανάμεσα σε εμένα και την Έρικο και ομολογώ ότι πρέπει να χάλασα την πιάτσα γιατί δεν φοβόμουν. Αντίθετα μου φαινόντουσαν γαμάτα. Και περνάγαμε τα ζόμπι και τους μίλαγα "Συγνώμη για την ενόχληση!" και "Ωραίο πτώμα!". Μια φορά ακούστηκε ουρλιαχτό και είπα "O Michael Jackson!!" Δυστυχώς φωτογραφίες απαγορεύονται αλλά όλο και κάτι θα κυκλοφορεί στο Διαδίκτυο.
Το κακό ήταν ότι μας είχαν μαζί με 2 ζευγαράκια της κακιάς ώρας που ήθελαν να μείνουν να τρομάξουν μόνα τους και έμειναν πίσω. Τα ζόμπι τρομάζουν τους τελευταίους οπότε χάσαμε τα περισσότερα γιατί οι γκόμενες ήθελαν να τρίβονται πάνω στους γκόμενους. ΣΤΗΝ ΠΥΡΑ ΒΛΑΜΜΕΝΑ ΖΕΥΓΑΡΑΚΙΑ! ΝΑ ΧΩΡΙΣΕΤΕ! *κακία* Ε μα! Τουλάχιστον στο τέλος πετάχτηκε ένα ζόμπι και μας κυνήγησε μέχρι την έξοδο! Τέλεια!!!
Είχε αρχίσει να νυχτώνει, έκανε κρύο και το πάρκο θα έκλεινε οπότε πήγαμε για τον τελευταίο γύρο. Πήγαμε σε αυτά τα φλιτζάνια που γυρίζουν στα λούνα παρκ, γυρίσαμε τη βαλβίδα που έχει στο κέντρο και μετά κάναμε οχταράκια βγαίνοντας. Τέλεια ξανά! Μέχρι τότε ο ήλιος είχε δύσει. Η Μάρι είπε να πάμε επιτέλους στο Τακαμπίσα που είχε ανοίξει και... έκανα πίσω. Ήμουν πολύ κότα το ομολογώ αλλά κρυώνω εύκολα και δε φόραγα και το πιο ζεστό τζάκετ. Προτίμησα να πάω να πιω καφέ και να τις περιμένω και δε το μετανιώνω γιατί η Έρικο μετά μου είπε ότι ήταν πολύ τρομακτικό και δεν κατάλαβε τι γινόταν. Μετά ήθελε να κάνει εμετό η κακομοίρα...
Τελικά πήραμε το δρόμο του γυρισμού κουρασμένες αλλά πολύ ευχαριστημένες με την όλη εμπειρία. Το Fujiland δεν έχει καμία σχέση με τη Disneyland και το συστήνω ανεπιφύλακτα σε όλους τους λάτρεις της αδρεναλίνης και του τρόμου! Αν ποτέ βρεθείτε κατά τα μέρη μας είναι περίπου 2 ώρες από το Τόκιο! ^^ Όταν ξαναπάω μάλλον θα κάθομαι και θα χαιρετάω την αδερφή μου (γιατί τότε θα ξαναπάω, όταν έρθει) και τη Μάρι τρώγοντας κρέπα πριν πάω να κάνω παρέα με τα ζόμπι! Τέλεια!!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου